Mbrëmjen e 24 marsit 1999, NATO nisi një fushatë ajrore që do të ndryshonte në mënyrë të ndjeshme rrjedhën e historisë së Kosovës. Kjo ndërhyrje, që zgjati për 78 ditë, u ndërmor si përgjigje ndaj një krize humanitare në përkeqësim dhe kishte për qëllim të detyronte Republikën Federale të Jugosllavisë të ndalonte represionin në Kosovë. Operacioni u karakterizua nga sulme ajrore strategjike kundër objektivave ushtarake dhe infrastrukturës së Jugosllavisë në Serbi, Mal të Zi dhe Kosovë, duke synuar të dobësojë kapacitetet ushtarake dhe të detyrojë një zgjidhje të konfliktit.

Fushata filloi me zërin e sirenave në Beograd, të ndjekura shpejt nga sulmet e para ajrore, përfshirë një shpërthim të fuqishëm në fabrikën e avionëve “Lola Utva” në Pançevë. Ky sulm fillestar shënoi fillimin e një serie operacionesh që kishin në shënjestër bazat ushtarake, qendrat e komunikimit dhe komandës, si dhe infrastrukturën kritike për operacionet ushtarake jugosllave. Sulmet e njohura përfshinin ndërprerjen e rrjetit elektrik serb, dëmtimin e rëndësishëm të objekteve ushtarake në Beograd dhe shkatërrimin e rafinerive dhe depozitave të naftës për të dëmtuar logjistikën ushtarake të Jugosllavisë.

Vendimi për të nisur fushatën ajrore erdhi pas diskutimeve intensive brenda NATO-s dhe u shoqërua me kundërshtime nga Rusia dhe Kina. Udhëhequr nga Sekretari i Përgjithshëm Javier Solana dhe urdhëruar nga presidenti Bill Clinton, ndërhyrja u realizua pa miratimin e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara, pas refuzimit të presidentit jugosllav Sllobodan Millosheviç për të angazhuar në zgjidhje politike për krizën në Kosovë. Efekti i menjëhershëm i ndërhyrjes u ndje në të gjithë rajonin, me shkatërrimin e dukshëm të aseteve ushtarake, përfshirë avionë të dëmtuar të dukshëm pas bombardimeve.

Pas 78 ditësh sulmesh të pandërprera ajrore, fushata përfundoi me miratimin e Rezolutës 1244 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së më 10 qershor 1999. Kjo rezolutë shënoi fillimin e një epoke të re për Kosovën, duke çuar në tërheqjen e forcave jugosllave dhe vendosjen e Misionit të Administratës së Përkohshme të Kombeve të Bashkuara në Kosovë (UNMIK). Vendosja e Forcës së Kosovës të udhëhequr nga NATO (KFOR) pasoi, duke siguruar stabilitetin e rajonit dhe duke ndihmuar në kalimin paqësor.

Pasojat e ndërhyrjes hapën rrugën për shpalljen e pavarësisë së Kosovës më 17 shkurt 2008. Që atëherë, Kosova është njohur nga 117 vende, përfshirë të gjitha vendet e G7, duke afirmuar sovranitetin dhe vendin e saj në komunitetin ndërkombëtar.