Mbrëmjen e 24 Marsit 1999, NATO nisi një fushatë sulmesh ajrore që do të ndryshonte në mënyrë të konsiderueshme rrjedhën e historisë së Kosovës. Ky intervenim, që zgjati 78 ditë, u nis si përgjigje ndaj një krize humanitare në thellim e sipër dhe synonte të detyronte Republikën Federale të Jugosllavisë të ndalonte shtypjen në Kosovë. Operacioni u shënua nga sulmet ajrore strategjike kundër objektivave ushtarake dhe infrastrukturore të Jugosllavisë nëpër Serbi, Mal të Zi dhe Kosovë, me qëllim degradimin e kapaciteteve ushtarake dhe detyrimin e një zgjidhjeje për konfliktin.
Fushata filloi me tingullin e sirenave në Beograd, të ndjekura shpejt nga sulmet e para ajrore, përfshirë një shpërthim të fuqishëm në fabrikën e aeroplanëve “Lola Utva” në Pançevo. Ky sulm i parë vendosi tonin për një seri operacionesh që synonin bazat ushtarake, qendrat e komunikimit dhe komandës, dhe infrastrukturën kyçe për operacionet ushtarake të Jugosllavisë. Sulme të rëndësishme përfshinë ndërprerjen e rrjetit elektrik serb, dëme të konsiderueshme në objektet ushtarake në Beograd dhe synimin e rafinerive të naftës dhe objekteve të ruajtjes së saj për të paralizuar logjistikën ushtarake të Jugosllavisë.
Vendimi për të nisur fushatën ajrore erdhi pas një diskutimi intensiv brenda NATO-s dhe u shënua nga kundërshtimi i Rusisë dhe Kinës. E udhëhequr nga atëherë Sekretari i Përgjithshëm Javier Solana dhe urdhëruar nga presidenti Bill Clinton, veprimi u mor pa miratimin e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara, pas refuzimit të Presidentit jugosllav Slobodan Millosheviq për të angazhuar zgjidhje politike për krizën e Kosovës. Efekti i menjëhershëm i ndërhyrjes u ndje në të gjithë rajonin, me shkatërrimin e dukshëm të pasurive ushtarake, duke përfshirë aeroplanët e dëmtuar të dukshëm pas bombardimeve.
Pas 78 ditësh sulmesh ajrore të pandalshme, fushata përfundoi me miratimin e Rezolutës 1244 të Këshillit të Sigurimit të OKB-së më 10 Qershor 1999. Kjo rezolutë shënoi fillimin e një epoke të re për Kosovën, duke çuar në tërheqjen e forcave jugosllave dhe themelimin e Misionit të Administratës Ndërkombëtare të Kombeve të Bashkuara në Kosovë (UNMIK). Pasoi vendosja e Forcës së Udhehequr nga NATO për Kosovën (KFOR), duke siguruar sigurinë e rajonit dhe duke ndihmuar në një tranzicion paqësor.
Intervenimi hapi rrugën për shpalljen e pavarësisë së Kosovës më 17 Shkurt 2008. Që atëherë, Kosova është njohur nga 117 shtete, përfshirë të gjitha shtetet e G7, duke konfirmuar sovranitetin dhe vendin e saj brenda komunitetit ndërkombëtar.
