635 km nga këtu ndodhet qyteti i Kievit, vend i cili po përballet me luftimet më të ashpra, pasojat e së cilës dallohen ende këtu.
Frika se çfarë ka kaluar nuk duket në metrat e parë të përshkrimit të kufirit. Por sytë janë pasqyra e shpirtit, që dëshmonin qartë drobitjen e tij. Olena mori vajzën për t’i shpëtuar ushtarëve rusë, por prapa krahëve la bashkëshortin. “Kam lënë pas bashkëshortin tim. Është shumë e vështirë largimi nga vendi. Këtu me mua është vajza ime. Na thanë se do të sulmonin qytetin dhe vendosëm të iknim”, tregon ajo për A2 CNN.
Frikën, Natalisë, nuk mund t’ia fshehë as buzëqeshja e saj. Në Ukrainë ka lënë vëllain, me të cilin nuk po lidhet dot. “Kam lënë gjithçka pas, nuk mund të qëndroja më aty. Mora ç’të mundja dhe ika. Do të qëndroj te disa të afërm të mi në Poloni, me shpresën se gjithçka do të përfundojë. Vëllai im është 27 vjeç dhe e bënë pjesë direkte të rezistencës. Nuk kam mundur të kontaktoj me të”, thotë ajo.
Dashuria e vajzave për babain është e shenjtë, po kaq i shenjte është edhe besimi i Julias që lufta do të përfundojë shpejt dhe ajo do të mund të rikthehet sërish në Ukrainë. “Babai im është 50 vjeç. Në të shkuarën ka luftuar në Afganistan, por kishte vite që i kishte dorëzuar armët. Tani i thanë se duhet të luftonte përsëri. Kam besim që lufta do të përfundojë shpejt dhe unë do të rikthehem përsëri në jetën time”, tregon ajo.
Sfidat e Anës nuk kanë përfunduar ende. Ndonëse e moshuar, tashmë ajo duhet të jetojë me frikën se mund të mos e shohë më djalin e saj. “Dje na thanë se Bjellorusia do të na sulmonte dhe menjëherë mora nipërit e mbesat dhe u largova. Kam vendosur të shkoj në Itali. Më pikëllon në zemër, pasi kam lënë djalin tim, i cili ka vendosur të mbrojë atdheun. Ne kemi kohë që kërkonim ndihmë, por askush nuk na dëgjonte. Për Putin, ne nuk jemi njerëz”.
Agresioni rus është një drame me dy akte për gratë ukrainase. Krahas largimit nga vendi, ato kanë lënë pas edhe të afërmit e tyre, motra të vëllanë, bashkëshortja burrin dhe nëna djemtë e saj.
